Ρύπανση του Θερμαϊκού κόλπου.

Το θέμα επιμελήθηκε η μαθήτρια της ομάδας "Περιβαλλοντικής Αγωγής" : Ουζούνη Μαριάννα, τμήμα Γ2

Οι εικόνες αυτές δείχνουν μόνο την επιφανειακή ρύπανση του ΘερμαΙκού κόλπου: τα σκουπίδια που βλέπουμε σχεδόν καθημερινά στην επιφάνειά του. Η ρύπανση όμως του κόλπου από τοξικές ουσίες, έχουν καταστήσει το Θερμαϊκό νεκρή θάλασσα σε πολύ μεγάλο μέρος του. Πρόκειται για ένα έγκλημα κατά της φύσης που μένει ατιμώρητο όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και που αποτελεί παράλληλα δείγμα του πολιτισμού μας: ανεχόμαστε όχι μόνο μια τόσο μεγάλης έκτασης φυσική καταστροφή, αλλά και μια περιβαλλοντική και κοινωνική πολιτική που αδιαφορεί και επιβαρύνει την υγεία των πολιτών αφήνοντας ανεξέλεγκτα όλα τα εργοστάσια που μολύνουν τα 3 ποτάμια που εκβάλλουν στο Θερμαϊκό και κατά συνέπεια και τον ίδιο τον κόλπο, και μην εφαρμόζοντας εδώ και χρόνια το βιολογικό καθαρισμό. Αυτή όμως η όχι μόνο επιζήμια αλλά και κοντόφθαλμη πολιτική που θα οδηγήσει το Θερμαικό κόλπο? Πώς θα είναι άραγε σε λίγα χρόνια αυτή η θάλασσα αλλά και η ποιότητα ζωής στη Θεσσαλονίκη? «Αν και το πρόβλημα της ρύπανσης στον Θερμαϊκό έχει καταγραφεί πολλές φορές στο παρελθόν, οι αρμόδιοι δεν λαμβάνουν άμεσα μέτρα για να αποτραπεί η καταστροφή. Δεν χρειάζονται άλλες έρευνες- αυτό που χρειάζεται είναι η άμεση παρέμβαση των αρμοδίων καθώς η απειλή για τη δημόσια υγεία είναι μεγάλη», λέει στα «ΝΕΑ» ο καθηγητής Βιολογίας του ΑΠΘ κ. Αθανάσιος Κούκουρας, επικεφαλής της έρευνας που συνέκρινε την αύξηση της ρύπανσης στον Θερμαϊκό μέσα σε χρονικό διάστημα 30 χρόνων. Στη συγκεκριμένη έρευνα αποδεικνύεται ότι οι εκτάσεις της βαριάς ρύπανσης στην περιοχή του κόλπου έχουν πενταπλασιαστεί από το 1976 έως το 2006, ενώ οι εκτάσεις όπου δεν εμφανίζεται καθόλου ζωή αυξήθηκαν κατά τρεις φορές. Πιο συγκεκριμένα, το 1976 ως αζωικές περιοχές εμφανίζονταν μόνο η παραλιακή ζώνη του βιομηχανικού Καλοχωρίου και η περιοχή κάτω από τον Λευκό Πύργο όπου απορρίπτονταν τα οικιακά απόβλητα. Το 2006 η «νεκρά θάλασσα» του Καλοχωρίου είχε επεκταθεί νότια και βόρεια σε ακτίνα χιλιομέτρων, ενώ στον Λευκό Πύργο η αζωική περιοχή είχε μεγαλώσει και μετατοπιστεί πέντε χιλιόμετρα προς το κέντρο του κόλπου. Ωστόσο, ο βιολογικός καθαρισμός της Θεσσαλονίκης λειτουργούσε ήδη δέκα χρόνια την περίοδο διεξαγωγής της έρευνας. Επιπλέον, η βαριά ρύπανση έχει επεκταθεί σε ολόκληρο τον άνω Θερμαϊκό ξεκινώντας νότια από τις εκβολές του Αλιάκμονα, έως και το ακρωτήριο Μεγάλο Έμβολο στα ανατολικά. «Αν πιάσεις το ίζημα στην παραλία του Καλοχωρίου, τα χέρια σου καίνε από τις τοξικές ουσίες λόγω των απορρίψεων ανεπεξέργαστων βιομηχανικών αποβλήτων», αναφέρει ο κ. Κούκουρας. Σύμφωνα με έρευνα του Εργαστηρίου Ελέγχου Ρύπανσης Περιβάλλοντος του ΑΠΘ, στα ιζήματα του πυθμένα του Θερμαϊκού παρατηρούνται ιδιαίτερα αυξημένες συγκεντρώσεις βαρέων μετάλλων, όπως μόλυβδος, ψευδάργυρος, χρώμιο και χαλκός, τα οποία ακόμα και σε ελάχιστες ποσότητες χαρακτηρίζονται τοξικά. Οι πηγές των ρύπων βάσει των στοιχείων της έρευνας εντοπίστηκαν στη βιομηχανική ζώνη, σε εκροές αστικών αποβλήτων και γεωργικών εκπλυμάτων, σε τοπικούς χείμαρρους αλλά και στις εκβολές του Αξιού, του Λουδία και του Αλιάκμονα όπου απορρίπτουν τα απόβλητά τους βιομηχανίες. Ιδού, λοιπόν, πώς διαμορφώνεται ο χάρτης της χημικής ρύπανσης: * Θαλάσσια περιοχή Καλοχωρίου, μαζί με αυτήν του λιμανιού.

Χαρακτηρίζεται πάρα πολύ επιβαρημένη από ψευδάργυρο καθώς απομακρυνόμαστε από την ακτή και υπερβολικά μολυσμένη από την ίδια ουσία στα παραλιακά δείγματα. Οι σχετικές τιμές κυμαίνονται από 0,126 έως 3,576 μιλιγκράμ ανά γραμμάριο (mg/g). Με τις συγκεντρώσεις χαλκού να κινούνται μεταξύ 0,085-4,6mg/g, η περιοχή θεωρείται πολύ επιβαρημένη και από το συγκεκριμένο ρύπο. Ανησυχητική επίσης θεωρείται από τους επιστήμονες ειδικά γι’ αυτή την περιοχή η σταδιακή αύξηση του χρωμίου από την ακτή του Καλοχωρίου προς το εσωτερικού του Θερμαϊκού Κόλπου: «Αποτελεί δείγμα της παρατεταμένης και συνεχούς ρύπανσης του όρμου από τις δραστηριότητες των βυρσοδεψείων, αφού βασικό συστατικό της παραγωγικής διαδικασίας είναι τα διαλύματα χρωμικών». Ενθαρρυντικό είναι ότι η περιοχή είναι σχεδόν καθαρή από μόλυβδο. Λευκός Πύργος (εκεί που κατέληγαν τα οικιακά απόβλητα)-Νέα Παραλία. Οι μετρήσεις τις κατατάσσουν στις πολύ έως πάρα πολύ επιβαρημένες περιοχές σε ψευδάργυρο (0,358-2,954) αλλά και σε χαλκό (0,068-3,428 mg/g), καθώς απομακρυνόμαστε από την ακτή. Ο μόλυβδος είναι κι εδώ σε χαμηλά επίπεδα (0,056,-0,164 mg/g). Πλαζ Αρετσούς. Παραλιακά, χαλκός και ψευδάργυρος παρουσιάζουν και πάλι πολύ υψηλές συγκεντρώσεις (3,658 και 2,664 mg/g αντίστοιχα). Αντίθετα, ανοιχτά της πλαζ οι τιμές των δύο μετάλλων είναι κατά πολύ μικρότερες (0,087 και 0,092 mg/g). Τέλος από μέτρια έως ανύπαρκτη προσμετράται και στην Αρετσού η ρύπανση από μόλυβδο (0,145 και 0,02 mg/g). Περιοχή αεροδρομίου. Κι εδώ η εικόνα είναι η ίδια, με τις συγκεντρώσεις ψευδάργυρου και χαλκού στα παράλια να βρίσκονται στα ύψη, (4,347 και 5,358 mg/g για το αεροδρόμιο), ενώ μειωμένη παρουσιάζεται η ρύπανση όσο προχωρούμε στο εσωτερικό του κόλπου (0,087 και 0,077 mg/g). Παραλίες Αγγελοχωρίου και Νέας Μηχανιώνας. Στο κόκκινο κι εδώ οι δύο πιο τοξικοί ρύποι: Μετρήθηκαν 4,584 έως 5,566 mg/g ψευδάργυρου και 5.863 έως 7,725 mg/g χαλκού. Τέλος, υπερβολικά μολυσμένη από ψευδάργυρο και χαλκό χαρακτηρίζεται και η ακτογραμμή στις εκβολές του Αλιάκμονα. Η διακύμανση των σχετικών τιμών παρουσιάζεται ως εξής: Ψευδάργυρος 0,929 με 2,708 mg/g και χαλκός 1,013 έως 3,543 mg/g. Οι συγκεντρώσεις των ανθρωπογενών βαρέων μετάλλων στον Θερμαϊκό Κόλπο εξακολουθούν να είναι υψηλές. Σε επίπεδα μάλιστα ίδια και μεγαλύτερα, με πιο κλειστούς κόλπους από το Θερμαϊκό και με περισσότερες πηγές ρύπανσης, όπως ο κόλπος του Σουέζ και ο πιο επιβαρημένος στην Ερυθρά Θάλασσα. Αλλά κι από άλλα μεγάλα λιμάνια, με περισσότερο ρυπογόνες δραστηριότητες όπως το Elisabeth και το East London στον Ινδικό Ωκεανό, το Guanabara στη Βραζιλία, το Mai Ρο στο Χονγκ Κονγκ και το Mazlatan στο Μεξικό. Πηγή: ecolawgy.wordpress.com